Daan van Golden, vader

Hij wordt omschreven als één van de belangrijkste hedendaagse Nederlandse kunstenaars: mijn vader Daan van Golden. Het schrijven over zijn werk laat ik over aan de kunstcritici. Liever vertel ik over hoe geweldig hij voor me was als vader.

Mijn altijd geduldige en relaxte vader, die eindeloos inging op mijn “nog een keer” als we een spelletje speelden. Hij vertelde me zelfbedachte verhaaltjes over een land waar alles van snoep was, waar hij de koning was en ik zijn prinses. Blijkbaar zo beeldend dat ik hem op een gegeven moment ‘koning’ begon te noemen. In de supermarkt veroverden wij daarmee de harten van de cassières die het natuurlijk uitermate schattig vonden als ik dan ‘koning’ tegen hem zei met mijn Rotterdamse accent.

Ook in mijn pubertijd was hij de ideale vader. Uitgaan werd een must en altijd haalde hij mij op, want hij liet zijn ‘grote kleine meisje’ natuurlijk niet alleen over straat gaan ‘s nachts. Als we onderweg langs zijn favoriete muziekcafé kwamen, werd hij vaak naar binnen getrokken door een bevriend kunstenaar of muzikant. Dan moest ík hém eraan herinneren dat het tijd was om naar huis te gaan, omdat mijn moeder anders ongerust zou worden.

Toen ik naar de academie ging vond hij dat tof, want dan kon hij me eindelijk eens helpen met mijn huiswerk! Ik weet nog goed dat we voor een opdracht voor fotografie samen op pad gingen, fietsend door Schiedam, op zoek naar mooie beelden. Ik bediende zijn dierbare Pentax en hij leerde me de fijne kneepjes.

En dan de vele reizen die we maakten, daar ben ik zo dankbaar voor. Zo veel te zien, te ervaren, te proeven en te leren, één groot avontuur! Maandenlang onderweg en dat was prima want hij en mijn moeder waren mijn thuis. Met de camera op zak was hij ook onderweg aan het werk. Hij fotografeerde mij veel en ik voelde mij zo gekoesterd door hem, door de manier waarop hij naar me keek, wat de vele foto’s ook wel weerspiegelen.

Hij had iets met bomen. Dat begon al in zijn jeugd toen hij als kleine jongen een kiemende kastanje ontdekte. Dagelijks ging hij kijken naar hoe het groeide, het bleek het begin van een boom en meteen ook het begin van zijn liefde voor bomen te zijn. Hoe mooi is het dan dat de eerste foto waar hij succesvol mee was en die in oplage werd verkocht, ‘de dikke boom van Laren’ was.

Na de academie startte ik mijn eigen label, maar het bleek moeilijk om daarvan rond te komen. Papa begon wat vergeetachtig te worden en wilde graag in alle rust op zijn atelier schilderen, zonder het bijbehorende geregel. Ik begon voor hem te werken, een mooie oplossing voor ons beiden en bovendien heel nuttig vond hij, want “als ik ga hemelen, moet je toch mijn werk gaan beheren”. Ik heb enorm veel geleerd en ook gepuzzeld in die tijd. Hij deed immers alles op zijn eigen wijze, hield niets bij op papier en was al veel vergeten. Magisch was het om hem een tentoonstelling te zien inrichten. Ik was altijd verbaasd hoe hij met één blik kon zien of een foto of schilderij op de goeie plaats hing.

Naarmate hij vergeetachtiger werd, draaiden de rollen langzaam om. Ik zorgde voor hem, was bezorgd om hem en nu was ik degene die hém naar huis bracht, waarna hij weer voorstelde om mij naar huis te brengen.

Hij was mijn grote voorbeeld in hoe het leven te leven, leerde me wat liefde is en het mooie te zien in alles en iedereen. En bovenal “het leven te nemen zoals het komt”.

Diana van Golden, oktober 2023